Mi eklernis Esperanton kiel 13-jara knabino per lernolibro trovita ĉe mia avino. Tiutempe Ĉeĥoslovakio estis sufiĉe fermita lando, el kiu ne eblis simple vojaĝi, kaj mi volis almenaŭ korespondi kun eksterlandanoj, kompreneble prefere el ekzotaj landoj. Post koresponda Esperanto-kurso mi eksciis, ke ekzistas organizita movado ĉirkaŭ la lingvo, kaj mi rapide iĝis membro de la Ĉeĥa Esperanto Junularo. Tiel komenciĝis mia plurjara "vojaĝo" tra "Esperanto-lando" dum kiu mi renkontis reprezentantojn de diversaj kulturoj, ideologioj kaj opinioj – kiom bona lernejo de vivo!

Danke al la ILEI-konferenco okazinta en 2008 en Benino (Afriko) malfermiĝis por mi tute nova mondo, kiun mi nun provas pli bone kompreni, kaj kie mi ŝatus per novaj projektoj engaĝiĝi por helpi almenaŭ al kelkaj, kiuj tion tre bezonas. Estas nekredeble, kiom da ege bonaj kaj entuziasmaj Esperanto-parolantoj oni povas trovi en vilaĝoj sen elektro, ekzemple en la sudtogolanda Klévé!

Ni esperanto-parolantoj estas reto da homoj, relative bone organizita, per kiu ni povus ŝanĝi la vivon de (kelkaj) aliaj, inter alie per subteno de lernado kaj bona sanstato de infanoj en malriĉaj landoj. Tion mi ekde 2008 provas fari kunlaborante kun benina orfejo en la urbo Lokossa, en kiu ankaŭ loĝas multaj esperantistoj. Ne ekzistas pli bona rekompenco ol rideto de infano, kiu povis esti rapide kuracita aŭ ricevi lernejan edukon danke al nia helpo.