Iun tagon en la hejmo de mia intima amikino mi renkontis ŝian najbarinon, de kiu mi unuafoje informiĝis pri Esperanto, kaj tuj en mia kapo ekĝermis multaj demandoj: “Kia estas la Esperanto-lingvo?”, “Kies estas tiu lingvo?”, “Ĉu ĝi similas al la angla?”, “Ĉu ĝi estas vere facile lernebla?” ktp. Por mem trovi la respondojn al tiuj demandoj, mi decidis lerni Esperanton en la porkomencanta Esperanto-kurso en Hanojo. La kurso estis gvidata kaj instruata de kompetenta pedagogo. Krom la lingvo-instruado, li transdonis al mi ankaŭ internan ideon de Esperanto kaj riĉe praktikajn spertojn en agad-organizado de la movado. Li mem kondukis kaj instigis nin servi por la dua Azia Kongreso de Esperanto aŭguste 1999 en Hanojo.

Kia surprizo! Nur 6 monatojn, ĉiusemajne 3-foje, ni lernis kaj ni faris ĉion necesan kaj eblan por sukcesigi la 2an Azian Kongreson de Esperanto. Kaj kiel vere superbela! La tuto da tiamaj porkomencantaj gekursanoj iĝis la kerno de nia juna Esperanto-movado. Multaj ne nur kontribuis, sed ankaŭ prenis sur sin ĉefan repondecon por novfonditaj Esperanto-organizoj. Esperanto malfermis kaj alportis al mi novajn rigardon kaj rekonadon. Mia amo al Esperanto kaj al la movado senhalte grandiĝas. Mi estas vere feliĉa pri mia progreso, des pli, pri la progreso de nia juna Esperanto-movado en Vjetnamio.